Epilog II (KaiSoo)

D.O

Patrzałem na książkę, z której jeszcze przed chwilą się uczyłem, a po chwili na zegarek, który wskazywał 11:55.

-Czas zdecydowanie zbyt wolno leci-mruknąłem, kładąc się na łóżku.

-Mam to definiować, jako zaproszenie?-powiedział JongIn.

-Zboczeniec-odparłem przewracając się na brzuch by widzieć chłopaka, do którego moje uczucia są skomplikowane.

-Aish... Wstawaj jeszcze nie skończyliśmy.

-Przecież to umiesz, nie wiem czemu zaliczasz sprawdziany na "1".

-No, weź wstawaj-powiedział stojąc nade mną.

Pochylił się nad moją osobą by wziąć poduszkę, która leżała za mną. Gdy stracił równowagę i podparł się ręką, od razu złapałem go za nią. Powodując, że znalazł się obok mnie. Niestety zaczął się wiercić i zamierzał wstać, więc przerzuciłem nogę przez jego biodro i się w niego wtuliłem.

-Nie ruszaj się-mruknąłem.

-Ech... Czemu wszystko utrudniasz?-spytał z wyrzutem.

-A ty, czemu mnie nie przytulisz?-mruknąłem niezadowolony.

Gdy jego ręka znalazła się na moich plecach, bez przeszkód się w niego wtuliłem. Niestety tą miłą chwilę przerwał nam dzwoniący telefon chłopaka.

-Ech... Dyo muszę odebrać-powiedział próbując wyswobodzić się z uścisku.

-Znając życie to Xiumin dzwoni z jakąś bzdetom.

-Nawet gdyby...

-Nie-przerwałem chłopakowi w momencie, kiedy telefon zamilkł by po chwili odezwał się drugi.

-Ech...-westchnąłem, wyciągając telefon spod poduszki i podając go chłopakowi.

Kai

Wziąłem urządzenie od razu odbierając.

-Halo?!

-Kai?! Czemu masz telefon Soo? Gdzie on jest?-usłyszałem głos Xiumin'a.

"No, to się wkopałem"-pomyślałem.

-D.O nie może teraz rozmawiać-powiedziałem szybko.-Czego chcesz?

-A tego to Ci nie powiem.

-To czemu dzwonisz?!

-Byś wziął KyungSoo i przylazł do parku niedaleko szkoły za jakieś 20 minut.

-Zastanowię się-mruknąłem, mocniej obejmując chłopaka.

-A tak w ogóle co robisz u D.O? Czyżbyś Cię byli ra...?

-Musze kończyć, pa.

-Ale...?

-Przyjedziemy-powiedziałem po czym rozłączyłem się.

-Kto?

-Xiumin.

-Co chciał?

-Stwierdził, że dowiemy się jak przyjdziemy do parku.

-Więc...?

-Idziemy.

-Ech... jak chcesz-mruknął niezadowolony, wstając z łóżka.

-Nie obrażaj się-powiedziałem idąc za chłopakiem.

-Przecież się nie obrażam.

-Przecież widzę.

-Ech... wiesz co? Chodźmy tam, a jak wrócimy to pomogę Ci jeszcze trochę z matmą-mówił dalej na mnie nie patrząc.

Złapałem go za rękę i odwróciłem w swoją stronę. Wzrokiem napotykając Jego zdziwione spojrzenie...