Rozdział 12

Chan

*Wspomnienia/Sen*

Rozglądałem się za piłką, gdy ją w końcu wypatrzyłem. Zobaczyłem, że wylądowała nieopodal chłopaka. Od razu pobiegłem w tamtą stronę. Gdy stanąłem obok niego i otworzyłem usta by coś powiedzieć, ale on był szybszy:

-Zasłaniasz mi słońce.

Dopiero w tym momencie zauważyłem, że chłopak trzyma na kolanach książkę.

-Przepraszam-mruknąłem, siadając obok nieznajomego.

-Ech...-chłopak zatrzasnął z impetem książkę i utkwił swoje spojrzenie we mnie.

Po paru minutach ciszy odważyłem się wyciągnąć rękę i powiedzieć:

-Park ChanYeol.

-B____ B_____-odparłem lekko zdziwiony.

Razem z rodzicami spędzałem wakacje w Busan. Gdy pewnego dnia wpadłem na chłopaka.

-Patrz jak łazisz-warknął niższy.

-Przepraszam...-mruknąłem, spoglądając na chłopaka.

"Kogoś mi przypomina"-pomyślałem.

-Pfffff... i co niby mi po twoich przeprosinach-powiedział.

Złapałem chłopaka za rękę i postawiłem do pionu. Wtedy mogłem podziwiać całą jego twarz, ponieważ podniósł na mnie swoje zaciekawione tęczówki. Po kilku minutach bezczynnego stania i wgapiania się, powiedziałem:

-No, złośnica się uspokoiła.

-Osz ty...

Gdyby nie to, że ciągle trzymałem jego ręce, zapewne rzucił by się na mnie.

-Spokojnie, to miał być żart, a tak swoja drogą ChanYeol jestem.

-Pffff...-prychnął odwracając głowę.-B_____.

W biegłem zdyszany do klasy.

-Przepraszam za spóźnienie-powiedziałem i nie słuchając uwag dyrektora ruszyłem w stronę ławki.

Jednak pewne słowa zwróciły moją uwagę:

-Usiądź w ostatniej ławce pod oknem.

"Zraz co?".

Nagle usłyszałem powstrzymywane chichoty chłopaków z ławki przede mną. Spoglądałem na chłopaka obok mnie, gdy przede mną pojawiła się zmiętolona kartka i w taki o to sposób zacząłem prowadzić dyskusję z LuHan'em. Nie zważając na to, że NOWY może to przeczytać.

Kiedy zadzwonił dzwonek pozostali uczniowie zerwali się ze swoich miejsc i pognali na korytarze. Tak, że w krótkim czasie zostały cztery osoby w pomieszczeniu.

-Hej, jestem LuHan, to SeHun, a ten obok ciebie to ChanYeol.

-H-Hej, jestem BaekHyun...

Zerwałem się z łóżka jak oparzony, po raz nie wiadomo który.

-Co to było?-spytałem łapiąc się za głowę i dopiero teraz zauważyłem, że mam mokre policzki od łez, które ciągle wypływały z moich oczu.